Owl City - Sunburn.

So there we were back home from somewhere inside my head. Bravely I fought of the monsters beneath her bed. Pillars of post war books supported my frame of mind. While she memorized the pages that I tried to not hide behind. She took my hand in hers and whispered her love for me. The red light died that night but we didn't need to see. Implying that she's the bee knees and I am the cats miauw. It's funny how she recalls what I can't remember now.

But when her smile came back, and I didn't feel half as horrible, she gave me a heart attack just because she looked so adorable. We both put our sunblock on, laid on the beach and veiled that we'd live and we'd learn. But she got a tan and I got a sunburn.

Reisdagboek (28/07-30/07)

Ik ben een reisdagboek aan het bijhouden. Het leek me leuker om foto's van mijn lelijke handschrift te plaatsen dan alles over te typen. Het is wel zwak geschreven, vind ik.

Dikke kus vanuit Caorle, Venice.

Verliefd op de wereld.

Daar zit je dan, op de grond van station Elst. De zon brandt in mijn nek en ik heb de fijnste bijpassende muziek ever door mijn oortjes knallen. Ik wil graag vertellen over mijn verschrikkelijk toffe weekend. Hoe blij ik ben. En misschien irriteer je je dan dood aan me, maar ik ga het toch doen.

Ik ben naar een concert van een christelijk bandje geweest donderdag, Leeland. Het was zo tof, het was in een kerk. Ik ben helemaal niet zo heel christelijk, dus in het begin voelde ik me heel ongemakkelijk. Ze bidden, ze proberen je dichter bij God en Jezus te krijgen. Wat me zo aansprak is dat iedereen zo meezong. Met de hele groep één. Toen ik met Sier naar de bus liep had ik ook zo'n overweldigend gevoel. Ik kon het concert ook niet beschrijven, hoe het was. Ik was sprakeloos.

Ik mocht dit weekend ook een reportage maken voor het YoungArt Festival, voor www.muzify.nl dat in september online gaat. Alles was so schattig, onbegrijpelijk en mooi. Ik heb nu nog geen foto's, dus stel je het even voor; een festival met muziek, beeldende kunst, theater, schrijvers in een park. Alles tussen bomen. Lampen kapjes door de takken. Ik heb heel veel toffe mensen mogen interviewen, vooral bezoekers. Na het 'huiskamerconcertje' van Case Mayfield hebben we hem mogen interviewen. Na het festival ben ik terug gereisd naar Nijmegen, om nu weer te vertrekken. Het zusje van mijn beste vriend heeft een madeliefjes hoofdband voor me gemaakt en het was gewoon een hele fijne en rustige dag. Een verschrikkelijk tof weekend.

Dit soort weekenden laten me beseffen dat ik het zo goed heb. Ik heb genoten dit weekend, dat doe ik veel te weinig. Ik ben zo blij met hoe alles nu gaat. Ik voel me zo goed. Ik heb de allerbeste vrienden en ouders ooit. Ik ben verliefd op de wereld nu, dat kan ik zeggen.

Ik zou graag weer verliefd zijn. Een kriebel gevoel in mijn buik hebben. Al is alleen zijn goed voor me. Denk ik dan. Niet afhankelijk van iemand zijn en me zien te redden in mijn eentje. En als ik echt verliefd ben verpest ik het meestal toch. Ja, ik ben jong, maar ik ben absoluut niet meer zo naïef als eerst. Ik kan goed voor mezelf zorgen en ik weet heel goed wat ik wel en wat ik niet ga of moet doen. Ik heb een doel en uiteindelijk moet ik dat ook zelf doen.

Ik weet niet zo goed wie ik ben. Hoe ik mezelf moet omschrijven. Ik ben wel veranderd. Niet alleen in een jaar, maar ook de laatste paar maanden. En ik wil nog meer veranderen, maar wie ben ik dan? Wat ben ik dan? Ik heb nu nog zo weinig verplichtingen, daarom moet ik zo veel mogelijk doen en daar moet ik niemand bij nodig hebben. Ik moet vrienden en anderen om me heen hebben zonder dat ik mezelf wil aanvullen, maar voor het plezier. Als ik me rot voel moet ik mensen niet lastig vallen, ik kan het zelf wel aan. Ik maak mezelf completer.

"Girl, the black parts need to be loved as well." - Selah Sue (Black Part Love)

Omdat.

Ik zit in de trein van Hilversum naar Utrecht. Feestje, ik kom uit Apeldoorn en ik ga door alle zooi van de NS 2,5 uur doen over mijn reis naar Tiel. Wat een onzin. Maar ja, Apeldoorn. Feestje. Een vriend was jarig, ik was blij dat ik er was. Morgen gaat hij 4 weken naar Amerika, om te beginnen in New York. Ik ben jaloers. En ik ga hem missen. Ook ben ik vannacht met mijn neus op de feiten gedrukt. Dat ik voor bepaalde mensen te veel moeite doe en voor anderen te weinig. Dat ik me te druk maak om dingen. Dat ik nooit op de NS moet vertrouwen. Dat ik zo graag verliefd wil zijn. Dat anderen veel makkelijker doorgaan dan ik. Dat ik meer moet slapen. Dat ik meer moet genieten, wat Menno me probeert te leren. Zonde dat ik dat zo weinig doe. Ik moet meer lezen en ik moet meer naar Ben Howard luisteren.

Waarom besef ik me zo slecht hoe goed ik het eigenlijk heb? Er is alleen iets wat leeg is en ik krijg het maar niet opgevuld. En ik kan gelukkig zijn, zonder dat. Ik moet het alleen nog leren. En dat kost tijd en het doet pijn, maar ik kan het.

"Keep your mind set in your ways." - Ben Howard

Dat ik om half elf buiten zit. In de stilte. Kaarsen op de tafel en kaarsen boven mijn hoofd, van die romantische hangkaarsen met een soort van rieten lantaarn er om heen, dat soort dingen hebben wij. En dat ik een boek lees. In de stilte. Geen stilte, ik hoor een nestje jonge vogels die laat geboren zijn en ik hoor de snelweg in de verte omdat het wind stil is. Dit vind ik het enige fijne aan mijn dorp op sommige momenten. De rust en dat het voelt alsof je alleen bent. Weinig mensen kunnen dat zeggen over de plek waar ze leven. Dan moet je naar een park, maar het park is waarschijnlijk ook te druk bezocht. De rust waarop ik een boek kan lezen is heerlijk. Al mis ik hier iemand bij. Het is super om alleen te zijn op dit moment, maar ik wil dit delen. Ik wil verliefd iemand aan de andere kant van de tafel kunnen bekijken terwijl diegene zijn eigen dingen doet. En dat wanneer hij opkijkt ik me weer verdiep in mijn boek, alsof ik nooit gekeken gestaard heb. En dat we genieten. Genieten van de kaarsen om je heen en genieten van de stilte, die zo weinig voor komt.