New York

Ik had een 7,7 voor m'n creatief schrijven verhaal. Het is dus niet geweldig, maar ik ga het jullie laten lezen. Geschreven op 3 februari 2012.

"Ik loop in Central Park. De kou is bijna niet te harden. Er zijn sneeuwstormen, dat is algemeen bekend. Ik denk dat weinig mensen Central Park zo mooi hebben gezien. Ik sta stil. Ik kijk om me heen. Het Central Park wat je normaal zo groen en groot ziet op TV lijkt nu zo klein. Sneeuw overal en ik kan niet verder kijken dan 20 meter. Het blijft sneeuwen. New York zal vast al prachtig zijn met mooi weer, maar dit mooier dan dit had ik me niet kunnen wensen. Mijn ouders en zusje lopen denk ik 7 meter voor me. Ik voel het koude ijzer van mijn paraplu door mijn handschoenen heen. Ik verwonder me echt over alle prachtige dingen om me heen.  De besneeuwde bomen en de sneeuw op de weg. Ik zou willen dat ik hier met mijn vriend was. Het heeft iets romantisch. De lantaarnpalen zijn besneeuwt en er komt een soort van zwak geel licht vanaf. Ik hoor van een afstandje de drukte van de stad, maar het lijkt me niet te raken. Deze rust. Rust, dat is het. Ik snap dat alle drukke New Yorkers hier naartoe komen na hun werk, even weg van alles. Ik ben gefascineerd door de stad. Hoe kan het dat maar een paar honderd van deze rust en van dit prachtig gezicht de drukte en het leven niet lijken op te houden. Ik sluit me af. Zoveel stilte. Mijn hotel zit eigenlijk op Times Square. Gisteravond heb ik daar uren in mijn eentje rondgelopen. De drukte en de lampjes waren net zo mooi als Central Park op dit moment. Net zo mooi, alleen op een hele andere manier. Ik liep daar alleen, mijn familie was in het hotel en ik had hen overtuigd dat ik me wel even alleen zo redden in deze hectische stad. Dat ik een moment voor mezelf nodig had. Ik begon een sneeuwpop te maken, midden op Times Square. In dat ene perkje waar ruimte was. Sneeuw was er genoeg. Het sneeuwt al dagen non-stop. Terwijl ik bezig was met die sneeuwpop werd ik gefotografeerd door heel veel toeristen, waarvan 75 procent natuurlijk Japanner was. Daarna ging ik koffie drinken bij een Starbucks, die op elke hoek lijkt te zitten. De koffie verwarmde me. Ik had het zo koud. De warmte van de koffie deden mijn handen goed. Tegenover het koffiezaakje is de M&M store. Een verschrikkelijk groot beeldscherm hangt boven de winkel en het zorgde ervoor dat alles in felle kleuren verlicht werd. Ik ruik de koffie. Ik luisterde naar het typisch Amerikaanse accent en de haast waarin iedereen praat. Nadat ik mijn koffie op had ging ik weer naar buiten, struinend over de lange voetpaden. De stoplichten veranderden zo snel van kleur dat ik er niet lang naar kon kijken. Op een of andere manier maakte de stad me bang. Ik voelde me zo klein tussen de grote gebouwen en alle mensen die zo snel om je heen lopen. Ik ben tijdens dat lopen door wel door 20 mensen aangesproken, of ik een bus tour wilde doen of een speciaal toeristen tripje naar het Statue of Liberty wilde. Ik heb ze een paar keer netjes bedankt maar na een paar keer ben ik gewoon doorgelopen. Je gaat je na een tijdje irriteren. De sneeuw. De sneeuw en de kou zijn niet veranderd sinds gisteren. En de eenzaamheid ook niet. Gister genoot ik van die eenzaamheid. Nu loop ik maar een paar meter achter mijn ouders , maar het voelt op een bepaalde manier hetzelfde. Ik realiseer me dat ik stil sta, mijn ouders zijn bijna uit het zicht verdwenen. Ik roep, maar ze horen me niet. Ik versnel mijn pas. Ik voel opeens mijn voeten niet meer. Dat is gek, ik had helemaal niet door dat mijn voeten zo koud waren geworden. Ik ren over de besneeuwde weg, tussen de besneeuwde bomen door. Ik kom bij mijn ouders en zusje aan. Daar is de weg al weer. De drukte. We proberen een taxi te krijgen. Natuurlijk is dat bijna onmogelijk bij dit weer."

Hoi. Een tijd niet geschreven. Dat is mooi, dan leest bijna niemand het meer en ik moet alles van me af schrijven. Alles gaat fout. Ik voel me alleen. Ik kan m'n draai niet vinden op school, ik voel me ziek, relatieproblemen en m'n hoofd kan alles niet aan. Ik kan alleen maar hopen op dat het goed komt. Ik word gek als ik er aan denk. Ik wil het niet. Ik wil niet zonder Coldplay, Le Le en De Jeugd van Tegenwoordig lyrics. Ik wil niet dat we niet meer Skypen tot 7 uur s'ochtends en dat jij rare dansjes doet. Ik wil dat je me weer knuffelt zo als je altijd doet, je wrijft over m'n rug en geeft me dan een kus op m'n wang of op m'n voorhoofd. Ik wil niet dat dat stopt. Ik wil weer Coldplay dingen zingen in m'n woonkamer en wijnkip eten. Ik wil weer in de bioscoop zitten en Harry Potter Part 2 zien.

Vandaag kan ik alleen maar huilen. En aan dingen van vorig weekend denken. Dat je me lief vond. Maar me lief vinden en leuk zijn is misschien niet goed genoeg. Blijf alsjeblieft twijfelen tot het laatste moment. En er spreekt één leugenachtige vraag in m'n hoofd.

'Wat heb ik verkeerd gedaan?'

"S'ochtends vroeg, hesje aan. Hoe lekker kan een mensje gaan?"
"Dream of para para paradise, everytime she closed her eyes."