Een verliefdheid in ontwikkeling. Een vriendschap die vervaagd. Meerdere vriendschappen die vervagen. Een oude vriendschap die weer opbloeit. Nieuwe ontmoetingen. Verbroken relaties. Boos, blij, opgelucht, kriebels, teleurstelling, stress, verdrietig, verbaasd, chaotisch, verveeld, muzikaal, doof, gek en veel meer.

Zo ben ik en dit gebeurt er de laatste tijd. Nouja, zo zie ik mezelf.

Een standaard.

Dat de wereld voor iedereen anders is. Ook in wat mensen aanspreekt. Bijvoorbeeld; een vriend van me zat naast me in de bus en hij herkent alle street art waar mensen dagelijks langs lopen, maar het niet opmerken. Ik heb dat soort dingen met muziek, anderen met theater of iets anders. Misschien ben jij wel heel goed in madeliefjes opmerken naast de snelweg, weet ik veel, iedereen zijn ding.

Ik blog altijd na feestjes en andere toffe dingen. Ik spreek daar altijd mensen die op een of andere manier toch indruk op me maken. Zoals een toneelstuk van vrijdag. Over dat er zo'n druk is om 'goed genoeg' te zijn. Niemand is goed genoeg. Goed genoeg zijn bestaat niet. Naar een standaard leven. Aan die standaard voldoen. Goed is iedereen, ergens in. Ik heb wel besloten om niet te veel van de standaard af te hangen. Een standaard beeld dan, je weet vaak zelf wat goed voor jou is. Al maak je een fout, zoals iedereen al zegt, daar leer je van.

Maak je niet te veel druk. Als iemand vindt dat je niet goed genoeg bent, dan is die persoon fout. Ik zal nooit leven als iemand. Ik ben ik. Misschien is weer lekker een zweefteef verhaal, maar ik vind het zo naar als mensen zich gaan inhouden of henzelf gaan verpesten door aan een standaard te gaan leven.

Nu wil ik je ook nog wat feestjes foto's meegeven, omdat het toch wel vermakelijk is.

Depth over Distance

Omdat niemand me verliet was ik nooit echt alleen te vinden, ik had een huis vol vreemden en een hoofd vol vrienden. Een brievenbus vol brieven, op iedereen verliefd en ik ga naar bed. Ik doe net alsof ik slaap. Ik doe net alsof ik wakker ben.

Maar ik ben geneigd de goede dingen te verpesten. Maar met jou is het anders, de regels gelden hier niet. Maar ik heb wat afstand nodig om van gewoontes af te komen. Dus laat me dit doen, over een jaar zien we elkaar hier terug. Als wij dan nog iets zijn, kan ik mijn angsten los laten. Angst voor normaal zijn, angst voor de massieve muren van onze toekomst en het loslaten van wat is gebeurd.

(Eefje de Visser en Maria Mena)