kwijt joh.

Uitstellen is iets waar we allemaal last van hebben. Ik zelf ook. De één omdat hij te lui is, ik denk dat ik uitstel omdat ik bang ben. Bang om iets los te laten, bang om het nieuwe te verpesten. Ik nam me voor om heel hard aan school te werken, maar dan komt mijn examen zo dicht bij. Ik nam me voor om meer muziek te schrijven, maar wat als iemand het lelijk vindt? Ik nam me voor om over mijn ex heen te komen, helaas heeft dat maanden lang geduurd. Ik nam me voor om mezelf te veranderen, maar ik was bang om mezelf kwijt te raken. Al ben ik mezelf al kwijt.

Wie ben ik? Waar hoor ik? Op wie ben ik verliefd en wie vind ik stom? 

En er werd een heel mooi liedje voor me geschreven die het zo goed beschrijft. 

"I lost myself. Always in love, beautiful trust, inside your love."

Beseffen is moeilijk. Iets doen aan wat je wil veranderen is nog moeilijker. Wanneer dat tegelijkertijd is komt dat hard aan. Ik ben veel mensen kwijt geraakt en ik ben zo bang om meer mensen kwijt te raken dat ik ze juist kwijt raak. Snap je? Nee? Ja, ik ben ook verschrikkelijk vaag. Het spijt me, beter kan ik het ook niet uitleggen. Afsluiten is makkelijk, open stellen is moeilijk. Op het moment zijn er maar een klein aantal mensen waarvoor ik me open stel, terwijl ik niets te verbergen heb.

Ik besef me dat ik de allerbeste vrienden ter wereld heb, dat ik te bang ben, dat ik verliefdheid probeer te forceren en ik het makkelijkste schrijf als ik huil.

Pessimisme

Down momentje. Sinds tijden. Omdat het lijkt alsof niemand me vrolijkheid, tevredenheid en blijheid gunt. Dat ben ik zo zat, dat pessimistische gedoe. Dat zelfs een vriend(in) het je niet lijkt te gunnen. Ik wens iedereen veel plezier met zijn of haar gezeik op alles en nog wat, dat het nooit eens goed is. Ik ben niet van plan om ooit nog zo te worden.

Momenten.

Ik ben nu 4 dagen in de regio Venezia, waar ik het grootste deel van de tijd op het strand spendeer. Ik luister met mijn ogen dicht naar het album van Justin Nozuka, tot dat er een kind zo hard begint te krijsen dat ik het overal overheen hoor. Ik opende mijn ogen en zocht het kind. Nu ben ik al 2 dagen naar mensen aan het kijken. Een stel met hun eerste kind, ik denk dat hij 2 jaar is, is keihard aan het krijsen. De vader met een polo en een petje op, gaat met hem naar het water en het stopt met huilen. Het huilen begint later weer als het jongentje geen druiven wil. Hij slaat de druiven uit zijn moeders handen, een tenger meisje van hoogstens 25 die paniekerig uit haar ogen kijkt. Hij krijgt al snel zijn zin wanneer moederlief haar tas over hoop haalt om koekjes te vinden. Een andere observatie poging; Een stel op de strandbedjes naast me. Hij is een lange, verbrande forse man, zij is een vrouw die niet oud wil worden. De rimpels in haar hoofd zeggen 45, haar te kleine bikini, tribal tattoo en navelpiercing zeggen 16. Ook is het duidelijk dat de vrouw de stiefmoeder van de kinderen van de man is en dat ze haar niet zo mogen. Ze schreeuwen naar haar en blijven het liefst zo lang mogelijk bij haar uit de buurt, wat de vrouw uiteindelijk bijna laat huilen.

Raar is dat. Dat je door kijken naar mensen kan beseffen hoe je later wil zijn. Of hoe je niet wilt zijn. Het is al vreemd dat ik door het kijken naar mensen kon zien hoe ze zijn. Of ze goede of een slechte band met elkaar hebben. Ik zou niet weten hoe ik later word. Ik weet wel wat ik wil zijn. Dat is niet iets wat ik net genoemd heb, op het moment wil ik later geen kinderen (als ik uiteindelijk toch kinderen krijg word ik in ieder geval niet een moeder die in alles toegeeft) en ik ben niet van plan een vrouw te worden die blijft hangen in har jeugd. Ik wil vooral genieten. En periodes gaan voorbij, je kan er wel aan vasthouden maar het heeft geen nut. Geniet van je moment. De momenten. Het moment. Alles is voorbij voordat je het weet, ookal ben je pas 17 jaar.