Mijn onzekerheden die ik dacht overwonnen te hebben breken toch weer door. Langzaam, zonder dat ik het eigenlijk door heb en ze verpesten zo veel. Waardoor ik een hekel aan mezelf krijg. Ik denk dat ik nooit compleet zeker van mezelf zal zijn. Ik ben er bewust van dat ik niet perfect ben, integendeel. Ik ben één en al gebreken. Kan ik ook pluspunten noemen? Oh ja, ik ben best tevreden met hoe ik er uit zie. Mijn gebreken? Ik ben door mijn onzekerheid zie ik dingen die er niet zijn. Onzekerheid over hoe ik op dingen reageer, hoe ik ze op neem of op vat en over mijn karaktereigenschappen. Ik ben niet grappig of leuk, ik ben een redelijk saai persoon. Een saai persoon die zich af en toe kan verliezen in liefhebben of in vriendschap.
Volgende week zaterdag reis ik in mijn eentje het hele land door. Dat is fijn. Ik wil foto's maken van onbekenden, schrijven over wat ik denk en de mensen die ik het meest mis of het langst niet heb gezien verleiden met een kop koffie. Het rustige en het vreemde van reizen met de trein is dat alles zo onbekend is. Helaas heb ik al een plan gemaakt voor zaterdag, dat had ik eigenlijk niet moeten doen. Ik moet op Utrecht Centraal naar een perron lopen met het mooiste getal. Of rennen naar de eerst vertrekkende trein. Het zorgt voor het los laten van gewoontes en maakt je minder bang voor het onbekende.
We live our lives in the confines of fear.
Life of a selfless man.
