Het is tijd.

Ik ben bij een lezing. Niet alleen een lezing, van de aller tofste mensen van de wereld, maar ook singer-songwriters. Nina (het liefste vriendinnetje van de wereld) heeft iedereen geshockeerd met haar stukje over seks, Arturo Vega (de vijfde man van the Ramones) liet zijn geweldige kunstwerken zien en Peter (achternaam?! Een Amerikaanse singer-songwriter) was geweldig duidelijk. Duidelijk, beter kan ik het niet omschrijven.

Deze mensen laten me inzien dat ik door moet zetten. Ik wil ook mensen shockeren, een kunstwerk neerzetten en duidelijk zijn. Iets laten zien. Iets moois creëren wat mensen aanspreekt.

Het is nu de tijd om iets te bereiken. Het is tijd voor de wereld.

poef paf pief

Zou het niet leuk zijn om te verdwijnen en dan na een paar maanden ergens weer op te duiken? Dat je zo verandert bent dat niemand je herkent, of in ieder geval verbaast over hoe je er uit ziet? Je ontwikkelt zo veel in een paar maanden, maar niemand heeft het door. Ik denk dat ik maar een tijdje ga verdwijnen, zo ver ik dat kan.

Ik wil weten of ik mensen kan shockeren. Of ik ze kan verbazen.
Ook heb ik gewoon tijd voor mezelf nodig. Om alles op een rijtje te zetten en eindelijk ergens in te slagen.

HET IS TIJD OM OP EIGEN BENEN TE STAAN.

“I am still so naïve; I know pretty much what I like and dislike; but please, don’t ask me who I am. A passionate, fragmentary girl, maybe?” 
                                                        - Sylvia Plath