Tijdje geleden dat ik schreef. Ik voelde me een tijd zo slecht dat schrijven zelfs niet hielp. Het gaat beter nu, als je dat zou willen weten.
Examenstress! Ja, dat is nu aan de orde. Mamma heeft al allemaal homeopatische middeltjes voor me gehaald om mij rustig te maken en zo de gymzaal te betreden. God, het is me wat. Het tegenstrijdige in mij verwart me vooral. Ik ben heel rustig maar ook totaal in paniek. Ik wil zo bizar graag slagen, voor mij mag na 6 jaar mijn middelbare school carrière wel over zijn. Het wordt tijd voor verandering en het verlaten van je routine, dat heb je af en toe nodig. Ik wat vaker dan een ander denk ik.
Ik denk namelijk dat in routine raken voor niemand goed is. Je blijft hangen in het veilige schema, maar dat haalt alle uitdagingen weg. Als mens heb je parkourtjes en uitdagingen nodig, anders kom je nooit vooruit. En wanneer je wel vooruit komt, zijn het met mini stapjes. Niet dat daar iets mis mee is, in tegendeel, maar ik ben niet zo. Ik zie mezelf niet langer dan een jaar stilstaan op één plek. Het is niet spannend genoeg.
Succes iedereen, slagen gaat wel lukken. Die kriebels in je buik zijn er niet voor niets, geniet van het examen maken. Het is iets nieuws en heeft een nieuwe periode aan. Ik wens je het aller beste, ook al doe je geen examen.
Liefs,
Lydia.
