Dat ik om half elf buiten zit. In de stilte. Kaarsen op de tafel en kaarsen boven mijn hoofd, van die romantische hangkaarsen met een soort van rieten lantaarn er om heen, dat soort dingen hebben wij. En dat ik een boek lees. In de stilte. Geen stilte, ik hoor een nestje jonge vogels die laat geboren zijn en ik hoor de snelweg in de verte omdat het wind stil is. Dit vind ik het enige fijne aan mijn dorp op sommige momenten. De rust en dat het voelt alsof je alleen bent. Weinig mensen kunnen dat zeggen over de plek waar ze leven. Dan moet je naar een park, maar het park is waarschijnlijk ook te druk bezocht. De rust waarop ik een boek kan lezen is heerlijk. Al mis ik hier iemand bij. Het is super om alleen te zijn op dit moment, maar ik wil dit delen. Ik wil verliefd iemand aan de andere kant van de tafel kunnen bekijken terwijl diegene zijn eigen dingen doet. En dat wanneer hij opkijkt ik me weer verdiep in mijn boek, alsof ik nooit gekeken gestaard heb. En dat we genieten. Genieten van de kaarsen om je heen en genieten van de stilte, die zo weinig voor komt.