Ik zit in mijn raam. Van mijn kamer die sinds mijn zusje is geboren niet meer veranderd is. Van mijn boerderij van minstens 150 jaar oud. Ik kijk over het dak van mijn huis en het is zo warm. Het onweert ergens ver weg en ik kijk naar de regen die zachtjes op mijn dak tikt. Het is rust, pure rust voor mij. Even weg van de verschrikkelijke drukte in mijn hoofd en weg van het drukke feestje dat mijn moeder heeft georganiseerd, waardoor ik beneden met iedereen moet praten en lachen. Ik heb nu wel genoeg hapjes rondgebracht en ik heb de kinderen voor de TV gezet. Regen is mooi. Het geluid van regen is mooi. Vooral de lucht is mooi. Dit beeld geeft me even afleiding van alles waar ik me aan erger of dat me pijn doet. Ook dingen ik me denk ik verbeeld en dingen die ik me teveel aan trek. Dingen die ik eigenlijk al had moeten afsluiten maar waar ik nog steeds aan vast hou. Oh, wat is de lucht mooi. Een geel achtige gloed in grijze wolken. En het begint harder te regenen. En ik kan er denk ik altijd naar blijven kijken.

Dat je beste vrienden opeens iemand waarmee je heel close mee was leuker lijken te vinden dan dat ze jou vinden. Dat het lijkt alsof je ingewisseld wordt. Dat je hoofd dat waarschijnlijk verzint, maar dat het je zo veel pijn doet.