Dit gevoel is moeilijk. Ik had niet verwacht dat ik dit zo moeilijk zou vinden. Hij is weg. Om 12.40 vertrok zijn vliegtuig. Ik begon te huilen. Ik besef niet goed dat ik die jongen, die ik gister nog sprak, misschien wel nooit meer zie. En ik mag niet hopen op iets anders. Ik wens hem namelijk het beste toe, waar hij ook is. Dus als zijn plek aan de andere kant van de wereld is, dan is dat zo. Hij is een van de meest bijzondere personen die ik ooit gekent heb. En het is fijn om hem gekend te hebben. Ik kreeg een brief van hem, gisteren. Die brief maakte indruk. Ik heb het nu al minstens honderd keer overnieuw gelezen. En weer. En weer. Veel geluk, Menno. Ik ga je niet vergeten.

"Leef je leven alsof het een kunstwerk is dat je aan het maken bent."
"Ga ervoor, leer, ontmoet, wees bang, laat los en leef"
                        - Menno van Winden