Tranen stromen over mijn wangen zoals ze in tijden niet meer gedaan hebben. Ik maak mezelf zo bizar onzeker en boos. Bang vooral. Bang voor al mijn verwachtingen, dromen en mezelf. Of ik ergens tot in staat ben. Of ik liefde ken en of ik verliefd kan worden. Alles wat goed was vorige winter, kan dat zich herhalen? Maar dan op een andere manier?
Ik denk mezelf de grond in, wat ik dacht dat ik mezelf had afgeleerd. Misschien is dat iets van mij, al ga ik mezelf door die actie haten.
Ik mis mezelf.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten